Bij dyspraxie of DCD (Developmental Coordination Disorder) worden de boodschappen uit de hersenen niet goed aan het lichaam doorgegeven. Hierdoor is bijvoorbeeld de bewegingscoördinatie minder goed. Het is dus geen spierziekte, maar het heeft te maken met overdracht van informatie vanuit de hersenen. Over het algemeen gaat het om problemen met de motoriek, maar iedereen is verschillend en individuen met dyspraxie hebben te maken met een combinatie van verschillende vaardigheden en beperkingen. Dyspraxie of DCD (Developmental Coordination Disorder) kenmerkt zich door verschillende aspecten die ook wel met elkaar samenhangen.

• Het gaat vooral om een hardnekkig probleem met het aanleren en/of vlot uitvoeren van gecoördineerde motorische vaardigheden. Het snel en accuraat uitvoeren van gecoördineerde bewegingen is vaak lastig, denk bijvoorbeeld schrijven, maar ook aan handelingen in een laboratorium.
• Dyspraxie zorgt voor problemen met het identificeren en in chronologische volgorde zetten van (sub)taken. Het heeft dus niet alleen invloed op de motoriek, maar ook op het overzicht houden en uitvoeren van verschillende dagtaken. Plannen kan een hele uitdaging zijn. Zeker als je net op kamers bent en een nieuwe studie moet combineren met zelfstandig worden qua huishouden e.d. Studieresultaten vallen daardoor soms tegen. Qua planning en organisatie is er wat overlap met AD(H)D, maar bij dyspraxie is het achterliggende probleem eerder dat mensen handelingen niet gauw kunnen automatiseren, waardoor stappen die voor anderen logisch zijn toch extra aandacht vergen. Mensen met dyspraxie hebben vaak weinig tijdsbesef, waardoor ze niet goed kunnen inschatten hoe lang ze ergens mee bezig zijn.
• De problemen met overzicht zorgen in de studententijd voor veel vermoeidheid, waardoor behoefte aan rust ontstaat. Maar het is niet zo makkelijk om altijd goed grenzen aan te geven.
• Het gaat om een beperking die voor een ander niet zichtbaar is, maar toch kunnen er soms dingen misgaan wat kan leiden tot schaamte. Je wil graag mee met de rest. Sociaal, sportief, assertief en georganiseerd student zijn, maar dat lukt niet altijd. Dit kan stress geven en onzekerheid.
• Studenten met dyspraxie worden soms afgerekend op hun gebrek aan structuur en assertiviteit, maar dit ligt echt aan de functiebeperking en het is belangrijk om hier hulp bij te krijgen als dat nodig is.
• Dyspraxie is bij onderwijsinstellingen vaak niet bekend en het besef dat het een stoornis is die in de volwassenheid gewoon doorgaat ontbreekt wel eens. Er wordt daarnaast veel gefocust op motoriek, waardoor de vergissing bestaat dat kinderen en volwassenen met dyspraxie alleen ‘onhandig’ zijn.